Vandaag regent het tranen met tuiten. Echt tijd voor een klusje in huis: zaden schonen! De zaden heb ik weken eerder al verzameld bij droog weer, in alle soorten en maten. Van parachute-achtige slazaden tot megaharde Kniphofiazaden.
Van zaden schonen word je bij uitstek zen. Het is een hele goede oefening in geduld. En daar heb ik meestal maar een beperkte hoeveelheid van. Ik vraag me regelmatig af hoe ik het klusje sneller kan klaren. Het lichte kaf kun je van zwaardere zaden scheiden door te blazen. Ik heb een vergelijkbare scheidingsmethode gezien bij een machinaal proces.
Maar ik heb nu Kniphofiazaden waar de lichte zaaddozen vrij vast om de zaden heen zitten. Elk zaadje uit de omhulsels pulken: daar heb ik het engelengeduld niet voor. Dus probeer ik een plukje oogst fijn te wrijven in mijn duim en wijsvinger. En dan even zeven. Kijk, dat gaat al sneller!
Een pakje Kniphofiazaad kost anderhalve euro bij het Vlaams Zaadhuis. En daar krijg je 180 zaden voor. 180 stuks! Daar ben ik een halve middag mee bezig om mooi schoon zaad te krijgen. Maar ja, zaadverwerkingsbedrijven schonen hun zaden vast niet handmatig. Daar gebruiken ze grote trommels voor, blaasmachines en andere vernuftige scheidingsmethoden.
Waarom ik zelf zaad win, als ik het zo voordelig kan kopen? Het gaat me om de ervaring. Lukt het mij mijn zelf geoogste zaad tot kieming te brengen? En om daar vervolgens weer een gezonde plant van te kweken? Ik leer zo alle aspecten van een plant kennen. En soms kom ik erachter dat je een plant heel makkelijk kunt scheuren. Bijvoorbeeld de Kniphofia. Alleen is mijn plant nog te jong om te scheuren. Dat doe ik nog wel eens, later.
Dus houd ik het voorlopig bij het zaad. Of beter gezegd de embryo’s. Want plantenzaden zijn eigenlijk embryo’s, de bevruchting heeft al plaatsgevonden. Alleen klinkt Embryobank nogal raar. Nee, laat mij maar mijn gang gaan met Esters Zaadbank. Alleen plantaardige soorten, hoor!